Geweldloze communicatie: een mythe!

We mogen niet boos zijn op mensen waar we van houden, of waar we afhankelijk van denken te zijn, we moeten aardig zijn. Maar zijn we wel zo aardig? Wat communiceren we zonder dat we het zeggen? Hoe zou dat overkomen bij de ander? "Ze merken niets aan mij" hoor ik vaak. Maar is dat ook zo? Je hebt geen idee hoe je overkomt. Je ziet alleen de ander, zijn/haar gedrag. Daar reageer je op.

Hoe zou dat zijn voor de ander? Wanneer je de ander veroordeelt en blijft veroordelen om wat hij/zij heeft gedaan, dan gedraag je je er ook naar. Dan komt een ijskoude blik niet zo geweldloos over. Dan bel je niet meer, dan negeer je de ander, dan sla je terug, met of zonder woorden.

De toegang tot geweldloosheid loopt wat mij betreft via de erkenning van het gewelddadige in jezelf. Waar je een reden voor hebt. Een goeie reden. Een begrijpelijke reden. Voel je je wellicht aangevallen of bedreigd. Hoe zou de ander naar jou kijken? Heeft hij/zij misschien ook een goeie reden? Conflicten ontstaan, geen kunst. Samen houden we het in stand. De ander moet beginnen, moet stoppen met het geweld.

Oplossen op een geweldloze manier, is de kunst. Het begint bij jezelf. Heb jij het lef te doen wat goed is voor jou? Durf jij de eerste stap te zetten? Wil jij iemand zijn die gewelddadig communiceert en handelt? En dat blijft doen en daarmee het conflict in stand houd? Of wil jij dat niet? Wat zou jij doen wanneer jij niet bang bent?

Misschien zou je zeggen: Sorry voor mijn gedrag naar jou. Ik was bang.