Over conflict en loslaten. Hoe je dat laatste gemakkelijker maakt voor jezelf.

‘Ach joh, ga er toch boven staan’, verzucht je partner berustend, terwijl jij nog middenin je verhaal zit over het zoveelste incident met je collega. Woest kijk je hem aan, met vermorzelende blik. ‘Ik ga me echt niet, net als zij, verlagen door erboven te gaan staan!’ roep je opgewonden. ‘Jij snapt er ook helemaal niks van! Erboven staan, dat is nou precies wat zij alsmaar doet. Dat onuitstaanbare zijkwijf! Ja, jij hebt makkelijk praten, vanuit je luie stoel hier’, voeg je er nog snerend aan toe, ‘Jij had je baan trouwens allang opgezegd!’ Oeps. Verkeerde opmerking, denkt je vriend. Dat gaat nog ff duren vanavond.

Geen zin om los te laten

Soms is er geen haar op je hoofd die wil loslaten. Geen denken aan! Je bent superkwaad en vindt dat je daar alle recht toe hebt. Zolang je overweldigd wordt door je emotie stromen de stresshormonen volop door je lijf en kun je niet loslaten, al zou je willen. Maar na een poosje neemt de emotie wat af, en wat doe je dan? Ga je die emotie dan weer aanwakkeren? Of doe je een stapje terug, en ga je over op zelfreflectie en constructieve zelfsturing?

Kies je voor het eerste, dan blijf je hangen in verwijt en slachtofferschap en het standpunt dat de ander moet veranderen. Het lullige is: dat gebeurt nooit. Door vast te houden aan je emotie leg je de regie en verantwoordelijkheid bij de ander. En maak je jezelf afhankelijk van de geest van de ander. Bepaal zelf hoe fijn je dat vindt.

Niet los kunnen laten

Soms vind je echter een bepaalde gebeurtenis zo onrechtvaardig en oneerbaar, dat je het - ook na de eerste emotionele respons - niet over je hart kunt krijgen om los te laten. Je voelt je bij wijze van spreken verplicht aan je eigen emotionele reactie. Je denkt: als ik mijn verontwaardiging hierover laat varen ben ik zelf een lul. Dan val ik mezelf af.

Je emotie wijst je dan heel direct en onversneden op een waarde die wezenlijk is voor wie je bent. Een waarde waarmee je je wilt identificeren en voor op wilt komen.

Dat is prima. Bedenk alleen, dat de ander niet ontvankelijk zal zijn voor jouw boodschap, zolang je de emotie als koevoet gebruikt om bij de ander binnen te komen. Voordat jouw boodschap door is kunnen dringen, is hij of zij al afgehaakt op de energie waarmee je het brengt.

Verkeerd ‘loslaten’

Loslaten is meestal goed, behalve als je het op een verkeerde manier doet: als je loslaat uit agressie of angst.

Een voorbeeld van agressief loslaten is: onder het mom van 'eigen verantwoordelijkheid' het probleem volledig bij de ander neerleggen. Om daarmee het eigen aandeel in de verantwoordelijkheid te verdoezelen en ontlopen. Dit gebeurt nogal eens bij werkdruk. In het geval dat ziekte geheel op de kap van de werknemer wordt geschoven (die kan het zogenaamd niet aan), terwijl er aan de werkorganisatie of sfeer op het werk ook wel iets schort.

Bij loslaten uit angst moet je denken aan het met een wijde boog om een bepaald probleem of persoon heenlopen. Of uit onzekerheid maar nergens over beginnen.

Hoe begrijpelijk deze vormen van loslaten ook kunnen zijn: op termijn krijg je er geheid de rekening van gepresenteerd. Je dacht dat je het probleem kon ontlopen, maar wat blijkt: het komt bij je terug. Omdat je niet helemaal eerlijk bent geweest naar jezelf en de ander.

Maar niet getreurd: dit maken wij mensen allemaal mee. Leer er gewoon van en weet dat het niet de meest intelligente oplossing is.

Onverschilligheid

Onverschilligheid is geen loslaten, maar een teken van ‘niet verbonden voelen met’.

Voor wie zich niet verbonden voelt is loslaten geen actieve daad. Onverschilligheid is destructief voor een relatie en wordt wel de tegenpool van liefde genoemd.

Het niet verbonden voelen komt voort uit onwetendheid en kan dus moeilijk verweten worden. Onverschilligheid ziet niet dat wij één groot communicerend vat zijn met elkaar. Dat interafhankelijkheid een feit is. Dit kan een mens snoeihard maken.

Als ik een klein adviesje mag geven: als je onverschilligheid tegenover je krijgt en je bent een gevoelsmens: neem afstand en trek je zo mogelijk terug, je grijpt in een zwart gat.

Een vies verhaaltje, om goed te onthouden

Terug naar het echte loslaten. Zoals je reeds wist is dat vooral moeilijk als je in de greep van je emoties bent: als die zich niet zomaar opzij laten schuiven en zich steeds opnieuw aandienen.

Er zijn dan wat problemen met de vertering van het een en ander. De emoties liggen je ‘zwaar op de maag’ en misschien heb je zelfs last van buikpijn en obstipatie. Buikpijn is vaak een signaal van moeite met de vertering van emoties. Moeite met loslaten, kan zich dus zomaar uiten in moeite met ontlasting.

Nou kan ontlasting moeilijk verlopen, maar uiteindelijk komt wat erin zit, eruit, toch? Hoe gezonder je eet en hoe meer je beweegt, hoe gemakkelijker de ontlasting. Je hoeft er weinig voor te doen. Het komt vanzelf.

Dit geldt ook voor het loslaten van emoties. Bij een gezond mentaal proces, waarbij de emoties onder ogen worden gezien en geuit worden, voltrekt het zich vanzelf. Het kost tijd, zeker, maar het komt vanzelf goed. Druk je je gevoelens en emoties weg, of leef je ze als een dolle uit, dan raakt je geest ‘geobstipeerd’ (geblokkeerd). En kun je geestelijke, maar ook lichamelijke problemen verwachten.

Want die twee - lichaam en geest - zijn tenslotte samen één.

Hoe je loslaten gemakkelijker maakt voor jezelf

De les.

Stop met je bezighouden met de ander en wend je in plaats daarvan naar je eigen emoties (zie afbeelding). Durf ze tegemoet te treden. Duw je angsten, of je agressie niet weg maar observeer ze met alle nieuwsgierigheid die je in je hebt. Wees ermee, zonder oordeel. Je hoeft de situatie niet te aanvaarden, maar je gevoelens over de situatie.

Misschien krijg je een bonus en kom je achter de oorzaak van je (over)gevoeligheid, waardoor het conflict in het hier en nu in een ander daglicht komt te staan.

Misschien lukt het je de controle los te laten, en je over te geven aan ‘de grotere waarheid’. Omdat je beseft dat bepaalde zaken die het conflict veroorzaken aan jouw oog onttrokken kunnen zijn. Jouw zicht is immers per definitie maar een beperkt zicht.

Op een goed moment is de negativiteit zodanig verwerkt, dat je weer ruimte voelt in je geest. Vaak trekt de grauwsluier van de stress, onvrede en negativiteit op, op het moment dat je de logische en natuurlijke argumentatie vindt. Je blik wordt helderder, objectiever, of zo je wilt: zakelijker.

Idealiter is dan het moment aangebroken om de zaak af te handelen.